Maasai bruiloft

In alle vroegte richting de bruiloft. Al met al heeft de rit zo'n 3 tot 4 uur geduurd, waar ik in Nederland niet al te vrolijk zou worden van de reisduur, had ik er hier totaal geen problemen mee. Waar je ook rijdt, er is altijd wel iets te zien en het uitzicht verveelt niet, al moet ik wel zeggen dat ik er op de terugweg uiteindelijk toch wel even klaar mee was en graag languit op bed wilde liggen. Wat een dag. We hebben enorme mazzel gehad dat we een Maasai bruiloft mochten bijwonen. Je mag er namelijk alleen komen als je uitgenodigd bent, anders ben je gewoon niet welkom. Het Maasai volk is altijd welkom op een dergelijke bruiloft, maar dat geldt dus niet voor outsiders zoals wij. Het is echt een once in a lifetime experience. Enorm leuk dat ik het heb mogen meemaken. Zo een bruiloft is niet te vergelijken met die van Nederland. Het gaat er allemaal toch even anders aan toe, hier sprankelt het aan alle kanten en lijkt het alsof de mensen boordevol energie zitten waar maar geen einde aan lijkt te komen. Zoveel dans, zang en vrolijkheid heb ik nog niet ergens anders ervaren. In eerste instantie droeg de bruid gewoon een witte bruidsjurk en de man een pak. Het was een jong stel die voor elkaar heeft gekozen, wat nog niet altijd normaal is in de Maasai cultuur. Vaak is het nog zo dat ouders kiezen met wie je moet trouwen en als vrouw zijnde heb je eigenlijk al helemaal niets in te brengen. Als man zou je soms nog kunnen zeggen dat je niet akkoord gaat of zelf op zoek gaat naar een gepaste vrouw. Tegenwoordig vindt er wel een kanteling plaats en de jongere generatie is toch wel vrij duidelijk in dat ze niet alle traditie getrouwe elementen van de cultuur willen volgen. Om even af te wijken van de bruiloft, er vindt namelijk ook verandering plaats bij de besnijdenis van jongens en meisjes. Ja ook vrouwen worden bij de Maasai besneden en nee er wordt geen verdoving gebruikt. Wel is het tegenwoordig zo dat ze na de tijd wel eens medicatie toegediend krijgen om de pijn te verzachten. Ik denk persoonlijk dat het goed is dat de nieuwe generatie zich wat meer los wil maken van bepaalde elementen van de cultuur. Aan de andere kant is het natuurlijk wel typerend voor zo'n stam. Om terug te komen op de bruiloft, aangekomen mochten we een Maasai hutje bekijken. Erg klein, maar wel aandoenlijk. Hoe sommigen in zo'n hutje kunnen leven is voor mij een grote vraag. Normaal staan kun je er niet en toch weten ze zo'n hutje vol te proppen met zeker 10 mensen. Als je nog geen kinderen hebt slaap je samen, maar zodra er kinderen zijn, slaap je veelal apart. Het is erg klein en door het vuur die in het hutje wordt gestookt, gigantisch heet. Tegenwoordig hebben veel Maasai mensen ook een 'normaal' huis, met name de personen met veel vee, omdat zij welvarend zijn. Je wordt bij de Maasai als welvarend gezien als je veel vee bezit, het staat bij hen dus los van geld, want vee is hun geld. Als cadeau kreeg het koppel van diverse familieleden dan ook een geit, koe of schaap. De één overtrof de ander door er een mannelijke koe of een grote schaap/geit van te maken. Na de ceremonie in de kerk ging men naar een locatie om foto's te maken. Ze gingen speciaal naar een plek toe waar ongeveer 10 m2 aan gras lag. Nergens anders in de omgeving was er groen gras, maar daar wel. Om die reden werden daar de foto's gemaakt. Dat stukje stelde niets voor in vergelijking met het gras bij ons in Nederland. Bizar dat om zo een klein stukje gras er voor zo'n locatie wordt gekozen. Persoonlijk had ik dat echt anders gedaan, want in de omgeving had je werkelijk waar prachtige locaties met de mooiste uitzichten om foto's te maken. Iedereen kon meegenieten en foto's maken. Onderweg ging het orkest gewoon door met het bespelen van hun instrumenten, wat veel bezienswaardigheid opleverde. Het schijnt ook zo te zijn dat door bepaalde roepen en geschreeuw van deze stam (zal te horen zijn in één van de filmpjes), andere Maasai mensen worden opgeroepen ook te komen. Wat voor kreten en geluiden deze mensen kunnen maken is bizar, ik zelf ga het niet eens proberen, want dat zou klinken als kalkoen die problemen heeft met zijn stembanden, of wat ze ook moge hebben. Maasai mannen mogen trouwens meerdere vrouwen hebben, zo was er een man die 16 vrouwen had. Ik en de andere meiden hadden verwacht dat het dan enigszins een aantrekkelijke man zou zijn, maar dat was het verre van. Het was eerder een smerige vieze 'oude' man. Dit stel koos voor monogamie, maar polygamie is dus ook toegestaan. Zij het wel dat je dan voor je vrouwen moet kunnen zorgen. Hoe groter je kudde met vee is, hoe meer vrouwen je aan de haak kunt slaan. Na de foto's gingen we terug naar de eerste locatie waar de Maasai ceremonie plaats zou vinden. Na weer een goede plek toegewezen gekregen te hebben kwam het bruidspaar in Maasaikleding en dansende menigte naar hun gecreëerde troon. Wat er allemaal nog gebeurde of werd gezegd weet ik niet, omdat alles in het Swahili werd verteld. Tijdens dit gedeelte kregen ze de cadeaus (o.a. geiten, schapen, koeien), om de beurt gaat iemand naar voren om een aan te geven wat ze cadeau doen of ze overhandigen dit direct. Ik kon er uiteindelijk niet goed meer mijn aandacht bij houden, gezien het een behoorlijke tijd duurde totdat we iets te eten en te drinken kregen. Je ontbijt ongeveer rond 5 uur/half 6 in de ochtend en we kregen pas rond 16:00/16:30 wat te eten. Voor mij was dat toch nog een zware opgave. Een behoorlijke lange zit en voor mij niet echt ideaal gezien ik toch wel houd van mijn vaste eettijden! Het is erg moeilijk om alles wat je hebt gezien over te brengen en uit te leggen. Eigenlijk moet je er echt bij zijn, daarom plaats ik enkele foto's en videos in de hoop dat jullie er op die manier een beetje een beeld van krijgen. Mogelijk verschilt deze bruiloft met andere Maasai bruiloften, omdat dit stel zich niet alleen vasthield aan het cultuur, maar ook wat westerse invloeden meebrachten. Tijdens het eten zie je nog twee personen overblijfselen van waarschijnlijk een geit wegtillen, ik denk dat het het huid was van een geit. Dan besef je inderdaad even dat je dat in Nederland niet zult tegen komen, maar ik ben allang blij dat ik niet heb gezien hoe het die werd geslacht. Als eten werd er veel banaan geserveerd, ik kan niet zeggen dat ik daar erg enthousiast over was, want het was echt heel droog. Het was een lange en uitputtende dag, maar ik ben erg blij dat ik het heb mogen ervaren. Het blijft erg interessant om wat van een andere cultuur te kunnen ervaren. Je voelde je soms wel een outsider, we waren met z'n vieren namelijk de enige blanken, wat toch een eigenaardig gevoel oplevert. Al helemaal omdat sommige mensen van hun plekken worden weggestuurd, zodat wij daar kunnen zitten. Je kent het bruidspaar niet eens, maar krijgt toch voorrang, dat geeft echt een ongemakkelijk gevoel.

Baraa Primary School

Dinsdag was mijn eerste dag op het project. Echt ongelofelijk veel indrukken op gedaan. Het verschil hier met Nederland is gewoon niet te bevatten. Kinderen krijgen in Nederland de aandacht die nodig is, helemaal in vergelijking met hier. Baraa primary school is een government school, waardoor ze vastzitten aan wat hen wordt opgelegd. Ze hebben zich te houden aan wat er wordt aangeboden. Bij wiskunde noteren docenten bijvoorbeeld een som op het bord, deze moeten ze overnemen, beantwoorden en dan maar begrijpen hoe het zit. Er is geen tijd voor herhaling. Kinderen die moeite hebben lopen hierdoor snel een achterstand op. Er zit echt weinig structuur in het geheel. De projectleidster probeert stap voor stap het één en ander wat te veranderen, maar dat is niet gemakkelijk gezien de school van de staat is. Enkele vrijwilligers die docent zijn proberen hier extra tijd te spenderen aan kinderen die het hard nodig hebben. Sommigen boeken hierdoor vooruitgang, maar ook voor anderen werkt dit niet voldoende. Ik heb alles wat ik heb gezien en ervaren nog niet kunnen laten bezinken, het is zoveel en het wekt zoveel emoties op. Verhalen die je hoort over kinderen, hoe je sommige kinderen erbij ziet lopen, heel onwerkelijk. Vandaag een moment gehad waar ik echt even mijn tranen in moest slikken. Je kunt hier namelijk bij de locals niet zomaar je emoties tonen, dat wordt niet gewaardeerd en ze begrijpen het ook niet. Na mee te hebben gelopen met een vrijwilligster die les gaf gingen we even terug naar de bibliotheek, dit is de plek waar we lunchen en ook waar de projectleidster zit. Daarnaast kunnen kinderen er komen om te lezen. Daar aankomend, zaten er twee kinderen. Toen werd ons verteld dat ze al een tijdje geen eten hadden gehad, het meisje had erge hoofdpijn gehad, waarna er was doorgevraagd hoe dat mogelijk was, werd duidelijk dat ze zelden te eten hadden. Echt vreselijk, je hart breekt in stukken als je die kopjes ziet. Regelmatig komen dit soort verhalen thuis voorbij, of zie je op tv een reclame voorbij schieten, maar om het in het echt mee te maken breekt je. Het klinkt cliché, maar wij zijn echt zo gigantisch verwend in alles! De kinderen hier kunnen op school nog even kind zijn, maar buiten dat om worden ze snel de volwassenheid in gegooid. In Nederland willen kinderen snel volwassen zijn, maar zijn ze nog erg kinderlijk. Kinderen hier tonen zoveel meer respect. Het verschil is echt gigantisch. Waar je in Nederland zo een grote mond kunt krijgen van een kind, zal je dat hier niet overkomen. Richting het einde van mijn tijd op het project vandaag nog even meegelopen tijdens een gymles die wordt verzorgd door een vrijwilligster. Zij vertrekt binnenkort en ik zal hier straks de nieuwe lesgever assisteren, met name om de veiligheid te garanderen. Vandaag vooral gekeken. Er kwamen vele andere kinderen omheen staan. Zo aandoenlijk, ze pakken je hand vast en blijven bij je in de buurt. Ze laten je niet zomaar meer los. Anderen proberen zich voor zover dat lukt nog tussen te wringen. Ze vragen gewoon aandacht en gelukkig heb ik aardig wat liefde om weg te geven. Kinderen genieten echt van de naschoolse activiteiten. Ik kijk erg uit naar wat er allemaal nog komen gaat, wel weet ik dat het niet allemaal even makkelijk zal zijn.

Lake Manyara

Voor vandaag stond er een fietstocht gepland naar Lake Manyara. Voor we de fiets opstapten, moesten we 2,5 uur rijden om op het juiste startpunt te belanden. Buiten de lodges om zijn de toiletten hier een hele ervaring! Als je niet kunt deep squaten, dan leer je dat hier wel. Het is namelijk bij lange na geen toilet die wij gewend zijn, we zijn echt verwend! Het is gewoon een gat in de grond. En beter houd je je adem in, want het ruikt er naar alles behalve rozen. Voordat we zijn gaan fietsen hebben we nog even lekker geluncht. Potatoes in egg, wat een lekker gerecht! Het klinkt nogal smerig, maar het is echt lekker. Na de lunch liepen we richting de plek waar de fietsen werden verhuurd, erg comfortabel waren de fietsen niet, maar het was goed genoeg. De toch is werkelijk waar een enorme ervaring geweest, wat bijzonder, maar ook erg pittig. Nadat je langs kleine dorpjes bent gefietst waar ook hier kinderen je continu begroetten en zwaaien, kwam je op één grote open vlakte waar je het gevoel had bijna weg te branden door de zon. Het was gewoon bijna niet te doen. Normaal zou er water hebben gelegen, maar door de droogte was dat nu ver te zoeken. Nature is fooling on you! Elke keer denk je toch dichter bij het water te komen, tot je uiteindelijk beseft dat het een fata morgana is. Zelfs de locals dachten dat het water was, echt bizar. We hadden dus eindeloos door kunnen fietsen, zonder ook maar iets van water tegen te komen. Het fietste erg zwaar, dus het kostte veel energie. Op een bepaald punt zijn we maar gestopt om te beslissen terug te gaan. We hebben op dat punt nog enkele foto’s gemaakt. Ineens begon ik me daar vanuit het niets enorm misselijk te voelen, alles werd wazig en het werd zwart voor mijn ogen. Echt bizar hoe plotseling zoiets gebeurt. Mijn bloedsuikerspiegel was te laag, wat dus misselijkheid, wazigheid en het zwart voor de ogen veroorzaakte. Gelukkig had één van de mede-vrijwilligsters een lolly bij zich. Na deze suikers voelde ik me een stuk beter. Het is maar goed dat er iemand was met iets zoets, anders was ik waarschijnlijk even out geweest. Je komt er op dat moment achter dat je de hitte echt niet gewend bent, je ontkomt er ook niet aan, want schaduw is er gewoon niet. Het was op dat moment ook het warmste punt van de dag. Al met al was het fietsen een hele uitdaging, maar het was echt een super leuke ervaring. Wat mooi om te zien echt, heel bijzonder, ik heb er gewoon geen woorden voor. Ik zou het nog graag eens willen zien vlak na het regenseizoen, het schijnt dan ook erg mooi te zijn. In de verte hebben we daar enkele antilopes gezien en ook een bizon. Op de terugweg naar huis zagen we een groep bavianen oversteken en ze bleven zitten aan de zijkant van de weg. Erg aandoenlijk, want sommigen hadden kleintjes op de rug of hangend aan hun buik. Morgen even een lekker rustig dagje, gezien ik nog niet kan beginnen op mijn project. Als het goed is kan ik dinsdag starten, gezien maandag mijn permit binnen komt.

Dag 2

Vandaag ben ik als een zombie opgestaan. Ik heb zeer weinig slaap gehad vannacht. Ik moet toch nog echt erg wennen aan alle geluiden ’s nachts. De katten en honden hier worden ’s avonds erg actief en gaan op zoek naar voedsel, er is dus veel geblaf op de achtergrond. De katten lopen hier ook wel over de daken van de lodges, wat ook een kabaal kan opleveren. Na ongeveer één tot twee uur slaap wordt je wederom wakker gemaakt door de moskee. Gelukkig nadat het gebed was afgelopen nog een klein beetje kunnen slapen. Met een rammelende maag werd ik weer vroeg wakker, dus eerst maar wat eten. Dan krijg je vroeg in de morgen geweldig nieuws. Rond 0300 ’s nachts was er een vrijwilligster aangekomen en toen zij werd opgehaald van het vliegveld hadden ze nog een keer gekeken of mijn backpack er al was en ja hoor hij was terecht! Opgetogen mijn spullen uit de tas gehaald. Wat kun je blij zijn om je eigen spullen weer te hebben, echt bizar. Dan moet ik er toch ook maar aan geloven om een wasje te doen, dat allemaal met de hand! Ik had nog net geen blaren op mijn handen door het uitwringen van mijn kleding. In de middag ben ik met nog twee Arusha weer even in geweest. Ik begin me hier nu toch echt op mijn gemak te voelen. De sfeer is hier zo goed en de mensen zijn zo tevreden. Het is geweldig om te zien hoe de mensen hier onderling met elkaar omgaan. Het maakt niet uit of je een Christen of Moslim bent of er een heel ander geloof op nahoudt. Hier kunnen veel mensen nog wat van leren. ’s Avonds zijn we richting tapassafari gegaan, waarvan wij dachten dat het een tapasbar was. Dit was echter niet het geval. Het viel erg tegen dus hebben we er maar pizza gegeten, echter ook hier zat totaal geen smaak aan. Vervolgens zijn we nog naar ViaVia gegaan een soort bar in de openlucht. Hier werd een korte cursus van een soort Afrikaanse dans gegeven, ik heb er echt gelachen!

Tour door Arusha

Om 5 uur werd ik wakker gemaakt door het geschreeuw van een man uit de moskee. Uiteindelijk daarna nog een beetje slaap kunnen vatten. Voor vandaag stond er een tour op de planning, zodat je bekend raakte met de belangrijkste plekken in Arusha. Je hebt hier vele markten die elke dag geopend zijn. Op deze markten vind je de grootste diversiteit aan geuren, waarvan sommige zo smerig dat je echt je adem in moet houden. Iedereen kijkt je hier aan. Mzanga, wat witte/blanke betekent, wordt je regelmatig nageroepen. Dit is echter niet negatief bedoeld! Nog voordat je hier een auto of gebouw uitstapt staan er al mensen klaar om je producten aan te bieden, zelfs als je duidelijk laat zien niet geïnteresseerd te zijn, blijven ze nog minstens 5 minuten staan in de hoop dat je toch iets gaat kopen. Na veel gelopen en gezien te hebben, wat op mijn slippers pijnlijke voeten opleverde, zijn we met de daladala (een klein busje) naar mijn project gegaan om een handtekening te ontvangen voor de aanvraag van mijn permit (bewijs die je in je bezit moet hebben voor het doen van vrijwilligerswerk). Als je geen permit hebt en je bent op een project werkzaam kun je opgepakt worden of een fikse boete krijgen. Het was erg leuk om alvast een kijkje te nemen op het project. Het viel me op dat de school veel organiseert voor de kinderen. Er vinden veel naschoolse activiteiten plaats, zoals drumlessen, sportlessen etc. We hebben er een korte rondleiding gekregen. De school heeft echt veel kinderen, ±1400. Ik kijk er erg naar uit om te beginnen. Het is echt geweldig om de kinderen daar bezig te zien. De projectleidster vertelde dat de kinderen zo lang mogelijk op school blijven en daar van alles doen om maar niet naar huis te hoeven. Dat is in Nederland wel anders, daar willen kinderen het liefst vaak zo snel mogelijk naar huis. De kinderen zijn erg in je geïnteresseerd, hun handjes stoppen maar niet met zwaaien, erg aandoenlijk. Zoals aangegeven vandaag mijn eerste ervaring gehad met de daladala, maar ook met de pikipiki (een soort motor). Ik dacht dat Groningen goed was in het volstouwen van bussen, maar dat is niets in vergelijking met wat ze hier in een klein busje weten te stoppen! Zonder na te denken stappen mensen in het busje en wringen zich tussen de menigte. Persoonlijke ruimte is hier ver te zoeken, je zit namelijk bijna bij elkaar op schoot. Als je denkt dat er geen mensen meer bij passen, nou dan denk je verkeert. De deur blijft dan gewoon open staan, zodat er meer staplaatsen vrijkomen, voor zover je dit staplaatsen kunt noemen. Ook de pikipiki is nogal een ervaring. Je moet blij zijn als je bij iemand achterop zit die het rustig aan doet, want de meesten geven maar al te graag wat extra gas. Ook wordt vooraf het spiegeltje jouw kant op gedraaid, zodat ze tijdens de rit regelmatig naar je kunnen kijken. Ze weten wat ze doen, maar soms is het nogal beangstigend. Gaat het je toch echt te snel dan schreeuw je pole pole in zijn oor, wat langzamer betekent. Je hebt hier echt bizarre bestuurders, zo heb ik mensen nog nooit zien rijden. Sommige pikipiki bestuurders lijken eens doodswens te hebben, dus ik ben erg kritisch in bij wie ik achterop stap. Via onze coördinator zijn we aan betrouwbare pikipiki bestuurders gekomen, die we nu elke keer opbellen om ons naar de plek van bestemming te brengen. Veelal kost een rit op de pikipiki 2000 Tanzaniaanse shilling, wat ongeveer €1,00 is. Ik maak nog wel een keer filmpje tijdens een rit op de pikipiki, zodat jullie er een duidelijk beeld bij kunnen vormen.

Aankomst Arusha

Veilig en wel ben ik aangekomen in Arusha, Tanzania. Ik heb een rustige en fijne vlucht gehad, op een paar luidruchtige polen/kroaten/russen na. Wat konden deze personen elkaar overschreeuwen, ongelofelijk! Tijdens de vlucht weinig turbulentie en de turbelentie die er was, voelde aan alsof je je in een schommelende trein bevond. Aangekomen op het vliegveld stond ik even perplex van hoe klein het er was, ik had een groter airport verwacht. Bij aankomst toch direct al twee kleine tegenslagen. Ik dacht bij aankomst mijn visum wel te kunnen betalen door te pinnen, maar nee, onmogelijk, cash only. Ik werd dus doorgestuurd naar een pinautomaat die even verderop stond, redelijk bizar dat ze me daar naartoe stuurden, want ik had in principe zo weg kunnen gaan zonder überhaupt voor een visum te betalen. Dus ik richting de pinautomaat met twee wachtenden voor mij die met hetzelfde probleem zaten en ook geen cash bij zich hadden. Ik raakte kort aan de praat met de dame voor mij, zij kwam uit Denemarken. Iedereen gepint en dan ben ik aan de beurt. Wat een feest, het apparaat gaat ineens tegen werken zodra ik aan de beurt ben en bedenkt om maar eens een systeem error aan te geven. Na 6 pogingen toch maar terug om aan te geven dat ik geen geld heb kunnen pinnen en dus niet kan betalen. Wat nu? Dan maar op zoek tussen alle mannelijke taxichauffeurs naar de persoon die mij komt halen. Alle bordjes worden wild voor je neus geduwd zodat je kunt kijken of jouw naam er tussen staat. Zelf maar even rustig gebleven en overal langsgelopen om te kijken of ik mijn naam ergens zag opduiken. Wat denk je? Nergens te vinden.. Op dat moment was de persoon die mij zou halen nog niet aanwezig. Ja wat doe je dan met je goede gedrag. Radeloos nog maar eens een poging gedaan om geld te pinnen, eigenlijk waren ook dit 4 pogingen, maar het mocht niet baten. Dus maar even naar binnen en bellen met mijn contactpersoon en de gehele situatie voorgelegd. Ze gaf aan dat ik nog maar eens moest kijken of de persoon er al stond en ondertussen zou zij enkele telefoontjes plegen. Dus ik stap ditmaal met wat minder overtuiging naar buiten in de hoop mijn naam voorbij te zien komen. En ja hoor, eindelijk, daar zie ik tussen alle bordjes mijn naam voorbij komen. Snel naar de persoon om de situatie voor te leggen in de hoop dat hij iets voor me kon betekenen en of hij mogelijk het geld kon voorschieten, maar ook dit ging niet lukken, want dat geld had hij niet. Ondertussen begin je de moed je toch enigszins te verliezen, maar wonder boven wonder bleef ik redelijk rustig. Hij belde een contactpersoon van de immigratie met de vraag of mijn paspoort daar mogelijk kon blijven en ik de dag erna terug zou komen met het geld. Ondertussen waren er veel telefoontjes gepleegd, maar was er nog geen resultaat geboekt. Toen kwam dezelfde meid naar mij toe die voor me in de rij stond bij de pinautomaat en gaf aan dat haar contactpersoon het geld wel wilde voorschieten. Met enorm veel dankbaarheid nam ik het geld aan en kon eindelijk richting immigratie om mijn visum te betalen. Eindelijk ben je daar dan doorheen. Opluchting is wat er dan door je heen gaat! Eindelijk richting mijn koffers om vervolgens richting de lodge te gaan. Maar ook hier zat het me niet mee. Ik kon maar één van mijn twee koffers vinden, dit meen je toch niet! Alles wat tegen kon zitten zat dus ook echt tegen. De koffer die er stond, had ik ook nog eens vrij weinig aan. Al mijn kleding, douchespul etc zat in de andere! Op naar het volgende loket om aan te geven dat ik één van mijn koffers miste. Volgens mij is het voor hen bijna dagelijkse kost, zo gemakkelijk gaan ze er mee om en zonder enige empathie. Na enkele formulieren ingevuld te hebben kon ik eindelijk mijn weg vervolgen richting de lodge in de hoop daar snel aan te komen. Snel ging het niet worden, de weg naar Arusha zou zeker nog een uur in beslag nemen. Nou dan maak je maar even het beste van de rit en probeer je een leuk gesprek aan te gaan met de chauffeur. Deze persoon, genaamd Donald, regelt hier ook het één en ander. Vermoeid kwam ik uiteindelijk aan. Trouwens als je denkt drive skills te hebben, denk dan nog maar eens een keer. Het laatste gedeelte naar de lodge is naar mijn inzien onbegaanbaar. Allemaal zand, grote stenen en keien, weinig ruimte, stijle hellingen en sterke afdalingen, maar ze weten toch alles voor elkaar te krijgen, ongelofelijk gewoon. Het scheelt dat het nu nog droog en stoffig is, maar straks tijdens de regen komt er ook nog gladheid bij.

Het voelt nog steeds erg onwerkelijk dat ik hier in Afrika zit, het is nog steeds niet helemaal binnengekomen. Mogelijk komt dit, omdat ik in het donker aan ben gekomen en dus weinig heb meegekregen van de gehele omgeving. Het is hier 's avonds ook écht donker! Lantaarn en licht is hier 's avonds ver te zoeken. Het enige licht wat je ziet is van tegenliggend verkeer en de barretjes die vanuit het niets opspringen aan de zijkant van de weg. Na aankomst op de lodge, genaamd Masaai Centre, mezelf voorgesteld aan alle metgezellen, zowel Duits als Nederlands, maar ook redelijk snel mijn bed op gezocht.

Aankomst Arusha

Veilig en wel ben ik aangekomen in Arusha, Tanzania. Ik heb een rustige en fijne vlucht gehad, op een paar luidruchtige polen/kroaten/russen na. Wat konden deze personen elkaar overschreeuwen, ongelofelijk! Tijdens de vlucht weinig turbulentie en de turbelentie die er was, voelde aan alsof je je in een schommelende trein bevond. Aangekomen op het vliegveld stond ik even perplex van hoe klein het er was, ik had een groter airport verwacht. Bij aankomst toch direct al twee kleine tegenslagen. Ik dacht bij aankomst mijn visum wel te kunnen betalen door te pinnen, maar nee, onmogelijk, cash only. Ik werd dus doorgestuurd naar een pinautomaat die even verderop stond, redelijk bizar dat ze me daar naartoe stuurden, want ik had in principe zo weg kunnen gaan zonder überhaupt voor een visum te betalen. Dus ik richting de pinautomaat met twee wachtenden voor mij die met hetzelfde probleem zaten en ook geen cash bij zich hadden. Ik raakte kort aan de praat met de dame voor mij, zij kwam uit Denemarken. Iedereen gepint en dan ben ik aan de beurt. Wat een feest, het apparaat gaat ineens tegen werken zodra ik aan de beurt ben en bedenkt om maar eens een systeem error aan te geven. Na 6 pogingen toch maar terug om aan te geven dat ik geen geld heb kunnen pinnen en dus niet kan betalen. Wat nu? Dan maar op zoek tussen alle mannelijke taxichauffeurs naar de persoon die mij komt halen. Alle bordjes worden wild voor je neus geduwd zodat je kunt kijken of jouw naam er tussen staat. Zelf maar even rustig gebleven en overal langsgelopen om te kijken of ik mijn naam ergens zag opduiken. Wat denk je? Nergens te vinden.. Op dat moment was de persoon die mij zou halen nog niet aanwezig. Ja wat doe je dan met je goede gedrag. Radeloos nog maar eens een poging gedaan om geld te pinnen, eigenlijk waren ook dit 4 pogingen, maar het mocht niet baten. Dus maar even naar binnen en bellen met mijn contactpersoon en de gehele situatie voorgelegd. Ze gaf aan dat ik nog maar eens moest kijken of de persoon er al stond en ondertussen zou zij enkele telefoontjes plegen. Dus ik stap ditmaal met wat minder overtuiging naar buiten in de hoop mijn naam voorbij te zien komen. En ja hoor, eindelijk, daar zie ik tussen alle bordjes mijn naam voorbij komen. Snel naar de persoon om de situatie voor te leggen in de hoop dat hij iets voor me kon betekenen en of hij mogelijk het geld kon voorschieten, maar ook dit ging niet lukken, want dat geld had hij niet. Ondertussen begin je de moed je toch enigszins te verliezen, maar wonder boven wonder bleef ik redelijk rustig. Hij belde een contactpersoon van de immigratie met de vraag of mijn paspoort daar mogelijk kon blijven en ik de dag erna terug zou komen met het geld. Ondertussen waren er veel telefoontjes gepleegd, maar was er nog geen resultaat geboekt. Toen kwam dezelfde meid naar mij toe die voor me in de rij stond bij de pinautomaat en gaf aan dat haar contactpersoon het geld wel wilde voorschieten. Met enorm veel dankbaarheid nam ik het geld aan en kon eindelijk richting immigratie om mijn visum te betalen. Eindelijk ben je daar dan doorheen. Opluchting is wat er dan door je heen gaat! Eindelijk richting mijn koffers om vervolgens richting de lodge te gaan. Maar ook hier zat het me niet mee. Ik kon maar één van mijn twee koffers vinden, dit meen je toch niet! Alles wat tegen kon zitten zat dus ook echt tegen. De koffer die er stond, had ik ook nog eens vrij weinig aan. Al mijn kleding, douchespul etc zat in de andere! Op naar het volgende loket om aan te geven dat ik één van mijn koffers miste. Volgens mij is het voor hen bijna dagelijkse kost, zo gemakkelijk gaan ze er mee om en zonder enige empathie. Na enkele formulieren ingevuld te hebben kon ik eindelijk mijn weg vervolgen richting de lodge in de hoop daar snel aan te komen. Snel ging het niet worden, de weg naar Arusha zou zeker nog een uur in beslag nemen. Nou dan maak je maar even het beste van de rit en probeer je een leuk gesprek aan te gaan met de chauffeur. Deze persoon, genaamd Donald, regelt hier ook het één en ander. Vermoeid kwam ik uiteindelijk aan. Trouwens als je denkt drive skills te hebben, denk dan nog maar eens een keer. Het laatste gedeelte naar de lodge is naar mijn inzien onbegaanbaar. Allemaal zand, grote stenen en keien, weinig ruimte, stijle hellingen en sterke afdalingen, maar ze weten toch alles voor elkaar te krijgen, ongelofelijk gewoon. Het scheelt dat het nu nog droog en stoffig is, maar straks tijdens de regen komt er ook nog gladheid bij.

Het voelt nog steeds erg onwerkelijk dat ik hier in Afrika zit, het is nog steeds niet helemaal binnengekomen. Mogelijk komt dit, omdat ik in het donker aan ben gekomen en dus weinig heb meegekregen van de gehele omgeving. Het is hier 's avonds ook écht donker! Lantaarn en licht is hier 's avonds ver te zoeken. Het enige licht wat je ziet is van tegenliggend verkeer en de barretjes die vanuit het niets opspringen aan de zijkant van de weg. Na aankomst op de lodge, genaamd Masaai Centre, mezelf voorgesteld aan alle metgezellen, zowel Duits als Nederlands, maar ook redelijk snel mijn bed op gezocht.

Aankomst Arusha

Veilig en wel ben ik aangekomen in Arusha, Tanzania. Ik heb een rustige en fijne vlucht gehad, op een paar luidruchtige polen/kroaten/russen na. Wat konden deze personen elkaar overschreeuwen, ongelofelijk! Tijdens de vlucht weinig turbulentie en de turbelentie die er was, voelde aan alsof je je in een schommelende trein bevond. Aangekomen op het vliegveld stond ik even perplex van hoe klein het er was, ik had een groter airport verwacht. Bij aankomst toch direct al twee kleine tegenslagen. Ik dacht bij aankomst mijn visum wel te kunnen betalen door te pinnen, maar nee, onmogelijk, cash only. Ik werd dus doorgestuurd naar een pinautomaat die even verderop stond, redelijk bizar dat ze me daar naartoe stuurden, want ik had in principe zo weg kunnen gaan zonder überhaupt voor een visum te betalen. Dus ik richting de pinautomaat met twee wachtenden voor mij die met hetzelfde probleem zaten en ook geen cash bij zich hadden. Ik raakte kort aan de praat met de dame voor mij, zij kwam uit Denemarken. Iedereen gepint en dan ben ik aan de beurt. Wat een feest, het apparaat gaat ineens tegen werken zodra ik aan de beurt ben en bedenkt om maar eens een systeem error aan te geven. Na 6 pogingen toch maar terug om aan te geven dat ik geen geld heb kunnen pinnen en dus niet kan betalen. Wat nu? Dan maar op zoek tussen alle mannelijke taxichauffeurs naar de persoon die mij komt halen. Alle bordjes worden wild voor je neus geduwd zodat je kunt kijken of jouw naam er tussen staat. Zelf maar even rustig gebleven en overal langsgelopen om te kijken of ik mijn naam ergens zag opduiken. Wat denk je? Nergens te vinden.. Op dat moment was de persoon die mij zou halen nog niet aanwezig. Ja wat doe je dan met je goede gedrag. Radeloos nog maar eens een poging gedaan om geld te pinnen, eigenlijk waren ook dit 4 pogingen, maar het mocht niet baten. Dus maar even naar binnen en bellen met mijn contactpersoon en de gehele situatie voorgelegd. Ze gaf aan dat ik nog maar eens moest kijken of de persoon er al stond en ondertussen zou zij enkele telefoontjes plegen. Dus ik stap ditmaal met wat minder overtuiging naar buiten in de hoop mijn naam voorbij te zien komen. En ja hoor, eindelijk, daar zie ik tussen alle bordjes mijn naam voorbij komen. Snel naar de persoon om de situatie voor te leggen in de hoop dat hij iets voor me kon betekenen en of hij mogelijk het geld kon voorschieten, maar ook dit ging niet lukken, want dat geld had hij niet. Ondertussen begin je de moed je toch enigszins te verliezen, maar wonder boven wonder bleef ik redelijk rustig. Hij belde een contactpersoon van de immigratie met de vraag of mijn paspoort daar mogelijk kon blijven en ik de dag erna terug zou komen met het geld. Ondertussen waren er veel telefoontjes gepleegd, maar was er nog geen resultaat geboekt. Toen kwam dezelfde meid naar mij toe die voor me in de rij stond bij de pinautomaat en gaf aan dat haar contactpersoon het geld wel wilde voorschieten. Met enorm veel dankbaarheid nam ik het geld aan en kon eindelijk richting immigratie om mijn visum te betalen. Eindelijk ben je daar dan doorheen. Opluchting is wat er dan door je heen gaat! Eindelijk richting mijn koffers om vervolgens richting de lodge te gaan. Maar ook hier zat het me niet mee. Ik kon maar één van mijn twee koffers vinden, dit meen je toch niet! Alles wat tegen kon zitten zat dus ook echt tegen. De koffer die er stond, had ik ook nog eens vrij weinig aan. Al mijn kleding, douchespul etc zat in de andere! Op naar het volgende loket om aan te geven dat ik één van mijn koffers miste. Volgens mij is het voor hen bijna dagelijkse kost, zo gemakkelijk gaan ze er mee om en zonder enige empathie. Na enkele formulieren ingevuld te hebben kon ik eindelijk mijn weg vervolgen richting de lodge in de hoop daar snel aan te komen. Snel ging het niet worden, de weg naar Arusha zou zeker nog een uur in beslag nemen. Nou dan maak je maar even het beste van de rit en probeer je een leuk gesprek aan te gaan met de chauffeur. Deze persoon, genaamd Donald, regelt hier ook het één en ander. Vermoeid kwam ik uiteindelijk aan. Trouwens als je denkt drive skills te hebben, denk dan nog maar eens een keer. Het laatste gedeelte naar de lodge is naar mijn inzien onbegaanbaar. Allemaal zand, grote stenen en keien, weinig ruimte, stijle hellingen en sterke afdalingen, maar ze weten toch alles voor elkaar te krijgen, ongelofelijk gewoon. Het scheelt dat het nu nog droog en stoffig is, maar straks tijdens de regen komt er ook nog gladheid bij.

Het voelt nog steeds erg onwerkelijk dat ik hier in Afrika zit, het is nog steeds niet helemaal binnengekomen. Mogelijk komt dit, omdat ik in het donker aan ben gekomen en dus weinig heb meegekregen van de gehele omgeving. Het is hier 's avonds ook écht donker! Lantaarn en licht is hier 's avonds ver te zoeken. Het enige licht wat je ziet is van tegenliggend verkeer en de barretjes die vanuit het niets opspringen aan de zijkant van de weg. Na aankomst op de lodge, genaamd Masaai Centre, mezelf voorgesteld aan alle metgezellen, zowel Duits als Nederlands, maar ook redelijk snel mijn bed op gezocht.