Veilig en wel ben ik aangekomen in Arusha, Tanzania. Ik heb een rustige en fijne vlucht gehad, op een paar luidruchtige polen/kroaten/russen na. Wat konden deze personen elkaar overschreeuwen, ongelofelijk! Tijdens de vlucht weinig turbulentie en de turbelentie die er was, voelde aan alsof je je in een schommelende trein bevond. Aangekomen op het vliegveld stond ik even perplex van hoe klein het er was, ik had een groter airport verwacht. Bij aankomst toch direct al twee kleine tegenslagen. Ik dacht bij aankomst mijn visum wel te kunnen betalen door te pinnen, maar nee, onmogelijk, cash only. Ik werd dus doorgestuurd naar een pinautomaat die even verderop stond, redelijk bizar dat ze me daar naartoe stuurden, want ik had in principe zo weg kunnen gaan zonder überhaupt voor een visum te betalen. Dus ik richting de pinautomaat met twee wachtenden voor mij die met hetzelfde probleem zaten en ook geen cash bij zich hadden. Ik raakte kort aan de praat met de dame voor mij, zij kwam uit Denemarken. Iedereen gepint en dan ben ik aan de beurt. Wat een feest, het apparaat gaat ineens tegen werken zodra ik aan de beurt ben en bedenkt om maar eens een systeem error aan te geven. Na 6 pogingen toch maar terug om aan te geven dat ik geen geld heb kunnen pinnen en dus niet kan betalen. Wat nu? Dan maar op zoek tussen alle mannelijke taxichauffeurs naar de persoon die mij komt halen. Alle bordjes worden wild voor je neus geduwd zodat je kunt kijken of jouw naam er tussen staat. Zelf maar even rustig gebleven en overal langsgelopen om te kijken of ik mijn naam ergens zag opduiken. Wat denk je? Nergens te vinden.. Op dat moment was de persoon die mij zou halen nog niet aanwezig. Ja wat doe je dan met je goede gedrag. Radeloos nog maar eens een poging gedaan om geld te pinnen, eigenlijk waren ook dit 4 pogingen, maar het mocht niet baten. Dus maar even naar binnen en bellen met mijn contactpersoon en de gehele situatie voorgelegd. Ze gaf aan dat ik nog maar eens moest kijken of de persoon er al stond en ondertussen zou zij enkele telefoontjes plegen. Dus ik stap ditmaal met wat minder overtuiging naar buiten in de hoop mijn naam voorbij te zien komen. En ja hoor, eindelijk, daar zie ik tussen alle bordjes mijn naam voorbij komen. Snel naar de persoon om de situatie voor te leggen in de hoop dat hij iets voor me kon betekenen en of hij mogelijk het geld kon voorschieten, maar ook dit ging niet lukken, want dat geld had hij niet. Ondertussen begin je de moed je toch enigszins te verliezen, maar wonder boven wonder bleef ik redelijk rustig. Hij belde een contactpersoon van de immigratie met de vraag of mijn paspoort daar mogelijk kon blijven en ik de dag erna terug zou komen met het geld. Ondertussen waren er veel telefoontjes gepleegd, maar was er nog geen resultaat geboekt. Toen kwam dezelfde meid naar mij toe die voor me in de rij stond bij de pinautomaat en gaf aan dat haar contactpersoon het geld wel wilde voorschieten. Met enorm veel dankbaarheid nam ik het geld aan en kon eindelijk richting immigratie om mijn visum te betalen. Eindelijk ben je daar dan doorheen. Opluchting is wat er dan door je heen gaat! Eindelijk richting mijn koffers om vervolgens richting de lodge te gaan. Maar ook hier zat het me niet mee. Ik kon maar één van mijn twee koffers vinden, dit meen je toch niet! Alles wat tegen kon zitten zat dus ook echt tegen. De koffer die er stond, had ik ook nog eens vrij weinig aan. Al mijn kleding, douchespul etc zat in de andere! Op naar het volgende loket om aan te geven dat ik één van mijn koffers miste. Volgens mij is het voor hen bijna dagelijkse kost, zo gemakkelijk gaan ze er mee om en zonder enige empathie. Na enkele formulieren ingevuld te hebben kon ik eindelijk mijn weg vervolgen richting de lodge in de hoop daar snel aan te komen. Snel ging het niet worden, de weg naar Arusha zou zeker nog een uur in beslag nemen. Nou dan maak je maar even het beste van de rit en probeer je een leuk gesprek aan te gaan met de chauffeur. Deze persoon, genaamd Donald, regelt hier ook het één en ander. Vermoeid kwam ik uiteindelijk aan. Trouwens als je denkt drive skills te hebben, denk dan nog maar eens een keer. Het laatste gedeelte naar de lodge is naar mijn inzien onbegaanbaar. Allemaal zand, grote stenen en keien, weinig ruimte, stijle hellingen en sterke afdalingen, maar ze weten toch alles voor elkaar te krijgen, ongelofelijk gewoon. Het scheelt dat het nu nog droog en stoffig is, maar straks tijdens de regen komt er ook nog gladheid bij.

Het voelt nog steeds erg onwerkelijk dat ik hier in Afrika zit, het is nog steeds niet helemaal binnengekomen. Mogelijk komt dit, omdat ik in het donker aan ben gekomen en dus weinig heb meegekregen van de gehele omgeving. Het is hier 's avonds ook écht donker! Lantaarn en licht is hier 's avonds ver te zoeken. Het enige licht wat je ziet is van tegenliggend verkeer en de barretjes die vanuit het niets opspringen aan de zijkant van de weg. Na aankomst op de lodge, genaamd Masaai Centre, mezelf voorgesteld aan alle metgezellen, zowel Duits als Nederlands, maar ook redelijk snel mijn bed op gezocht.