Maandag begon als een emotionele rollercoaster. Emotioneel zat ik echt even in een dip. Ik voelde me voor het eerst ook echt ongemakkelijk buiten op straat en onder de mensen, iets wat ik hier eerder nog niet had ervaren. Je bent je veel bewuster van je omgeving in zo'n situatie waardoor je het getrek aan je even niet kunt handelen. Je maakt hier in een korte tijd zoveel mee, je ziet zoveel, dat het erg moeilijk is om dat allemaal zo snel te kunnen verwerken. Na terugkomst van mijn project mezelf even een beetje teruggetrokken en de volgende dag voelde ik me weer helemaal goed, ik stond weer helemaal op 'groen'. Dinsdag werd er op het project een nieuw klaslokaal geopend, hiervan heb ik twee filmpjes geplaatst. Erg leuk om dit te mogen meemaken! Zo vrolijk en enthousiast. Het lokaal is gebouwd voor de special unit klassen. Hier zitten kinderen in die extra aandacht nodig hebben, special needs. Dit kunnen kinderen zijn met bepaalde geestelijke beperkingen, maar hier zitten ook kinderen waar je het niet van zou verwachten en die in Nederland ook niet in zo'n klas geplaatst zouden worden. De verschillen blijven me nog steeds verbazen. Aan het einde van de dag vindt er Engels plaats waar ik bij aanwezig ben. Klas Memqua is één van de slechts georganiseerde klassen waar bijna allemaal hyperactieve kinderen in te lijken zijn gepropt. Ik kwam heel leuk ook nog eens alleen voor de groep te staan, want de lerares heeft waarschijnlijk bedacht geen zin te hebben vandaag. Daar sta je dan. Hoe ga je hier mee om?! Het was eigenlijk de bedoeling om vandaag te beginnen de groep kleiner te maken, zodat ik ze meer kan aanleren, maar dat was onmogelijk, omdat de overige kinderen dan zonder lerares in een klas zaten. Je probeert er maar het beste van te maken, maar het gevoel dat je ze iets bijgeleerd hebt was ver te zoeken! Je spreekt hun taal ook niet en hun Engels is echt slecht, dus op een gemakkelijke manier om stilte vragen gaat niet. Ik hoop dat volgende week de lerares er is, zodat ik kan starten met kleine groepen om basis Engels te kunnen aanleren en om te bepalen wat het niveau nou daadwerkelijk is.

Dinsdagavond begon ik me nogal beroerd te voelen, ook mijn maag liet me nogal in de steek. Dit heeft zich jammer genoeg doorgezet. Woensdag de hele dag ziek op bed gelegen. Gelukkig was mijn project woensdag gesloten. The toilet was that day my biggest friend. Ben blij dat wij hier in de lodge normale toiletten hebben en geen gaten in de grond. Dat is niet bepaald prettig wanneer je je zo voelt. Waarschijnlijk heerst het, want ik was niet de enige. Mogelijk iets verkeerds gegeten, maar achterhalen doe je dat niet. Gigantisch afgezwakt en ook zeker wat van me gewicht kwijt. Gaat erg snel, eten ging namelijk niet. Jammer genoeg mijn hele planning van woensdag niet kunnen afwerken, o.a. de stoffenmarkt stond ging dus jammer genoeg niet door. Dan maar een ander dagje inplannen! Ook donderdag was het nog niet beter, dus jammer genoeg wel het project af moeten zeggen. Nog even extra medicatie opgehaald bij de pharmacie en dan maar afwachten hoe snel het werkt. Een beetje fruit naar binnen kunnen werken en daar was ik allang blij mee!

Vrijdag wilde ik toch echt weer naar het project. Ik voelde me nog niet helemaal goed, maar ben toch gegaan met de gedachte altijd nog naar huis te kunnen gaan als het niet goed ging. Het was een prima dagje op het project, waar ik veel energie kreeg van de kinderen. Heerlijk. Je kunt echt uren naar ze kijken! Als je op een bepaald moment even niets te doen heb, stap je gewoon een klaslokaal binnen en kijkt of je iets kunt doen of gaat gewoon zitten. Bij binnenkomst staan ze allemaal op en beginnen met: Goodmorning teacher, how are you? In koor, echt zo aandoenlijk, maar voor mij hoeft dat nou ook weer niet, doe maar gewoon normaal. Je antwoord dan natuurlijk terug, met I'm fine thank you and how are you? Waarop ze antwoorden I'm fine, thank you. Het is er gewoon letterlijk in gedreund, want het gebeurt elke keer zodra je een klaslokaal in stapt. Uiteindelijk geef je aan dat ze mogen gaan zitten. Vaak ga ik ergens achterin zitten, zodat je een beetje overzicht hebt en natuurlijk niet het zicht van een van de kido's beperkt. Contact maak je hier erg makkelijk met de kinderen. Zodra je er zit komen ze bijna al vechtend met hun schriftjes naar je toe, zodat je er iets in kunt zetten waar ze mee aan de slag kunnen gaan of je verbetert iets. Vandaag zat ik bij de kindergarden echt gewoon te schattig die kleintjes. Je wilt ze zo mee naar huis nemen! Ben rond half 1 weg gegaan, omdat ik me helemaal leeg voelde, geen energie meer. Daarna nog even naar de stad om voor het eerst weer een beetje normaal voedsel tot me te kunnen nemen bij Africafe. Echt genoten! Het lag als een baksteen op mijn maag, maar wat lekker!