Dinsdag was mijn eerste dag op het project. Echt ongelofelijk veel indrukken op gedaan. Het verschil hier met Nederland is gewoon niet te bevatten. Kinderen krijgen in Nederland de aandacht die nodig is, helemaal in vergelijking met hier. Baraa primary school is een government school, waardoor ze vastzitten aan wat hen wordt opgelegd. Ze hebben zich te houden aan wat er wordt aangeboden. Bij wiskunde noteren docenten bijvoorbeeld een som op het bord, deze moeten ze overnemen, beantwoorden en dan maar begrijpen hoe het zit. Er is geen tijd voor herhaling. Kinderen die moeite hebben lopen hierdoor snel een achterstand op. Er zit echt weinig structuur in het geheel. De projectleidster probeert stap voor stap het één en ander wat te veranderen, maar dat is niet gemakkelijk gezien de school van de staat is. Enkele vrijwilligers die docent zijn proberen hier extra tijd te spenderen aan kinderen die het hard nodig hebben. Sommigen boeken hierdoor vooruitgang, maar ook voor anderen werkt dit niet voldoende. Ik heb alles wat ik heb gezien en ervaren nog niet kunnen laten bezinken, het is zoveel en het wekt zoveel emoties op. Verhalen die je hoort over kinderen, hoe je sommige kinderen erbij ziet lopen, heel onwerkelijk. Vandaag een moment gehad waar ik echt even mijn tranen in moest slikken. Je kunt hier namelijk bij de locals niet zomaar je emoties tonen, dat wordt niet gewaardeerd en ze begrijpen het ook niet. Na mee te hebben gelopen met een vrijwilligster die les gaf gingen we even terug naar de bibliotheek, dit is de plek waar we lunchen en ook waar de projectleidster zit. Daarnaast kunnen kinderen er komen om te lezen. Daar aankomend, zaten er twee kinderen. Toen werd ons verteld dat ze al een tijdje geen eten hadden gehad, het meisje had erge hoofdpijn gehad, waarna er was doorgevraagd hoe dat mogelijk was, werd duidelijk dat ze zelden te eten hadden. Echt vreselijk, je hart breekt in stukken als je die kopjes ziet. Regelmatig komen dit soort verhalen thuis voorbij, of zie je op tv een reclame voorbij schieten, maar om het in het echt mee te maken breekt je. Het klinkt cliché, maar wij zijn echt zo gigantisch verwend in alles! De kinderen hier kunnen op school nog even kind zijn, maar buiten dat om worden ze snel de volwassenheid in gegooid. In Nederland willen kinderen snel volwassen zijn, maar zijn ze nog erg kinderlijk. Kinderen hier tonen zoveel meer respect. Het verschil is echt gigantisch. Waar je in Nederland zo een grote mond kunt krijgen van een kind, zal je dat hier niet overkomen. Richting het einde van mijn tijd op het project vandaag nog even meegelopen tijdens een gymles die wordt verzorgd door een vrijwilligster. Zij vertrekt binnenkort en ik zal hier straks de nieuwe lesgever assisteren, met name om de veiligheid te garanderen. Vandaag vooral gekeken. Er kwamen vele andere kinderen omheen staan. Zo aandoenlijk, ze pakken je hand vast en blijven bij je in de buurt. Ze laten je niet zomaar meer los. Anderen proberen zich voor zover dat lukt nog tussen te wringen. Ze vragen gewoon aandacht en gelukkig heb ik aardig wat liefde om weg te geven. Kinderen genieten echt van de naschoolse activiteiten. Ik kijk erg uit naar wat er allemaal nog komen gaat, wel weet ik dat het niet allemaal even makkelijk zal zijn.