Om 5 uur werd ik wakker gemaakt door het geschreeuw van een man uit de moskee. Uiteindelijk daarna nog een beetje slaap kunnen vatten. Voor vandaag stond er een tour op de planning, zodat je bekend raakte met de belangrijkste plekken in Arusha. Je hebt hier vele markten die elke dag geopend zijn. Op deze markten vind je de grootste diversiteit aan geuren, waarvan sommige zo smerig dat je echt je adem in moet houden. Iedereen kijkt je hier aan. Mzanga, wat witte/blanke betekent, wordt je regelmatig nageroepen. Dit is echter niet negatief bedoeld! Nog voordat je hier een auto of gebouw uitstapt staan er al mensen klaar om je producten aan te bieden, zelfs als je duidelijk laat zien niet geïnteresseerd te zijn, blijven ze nog minstens 5 minuten staan in de hoop dat je toch iets gaat kopen. Na veel gelopen en gezien te hebben, wat op mijn slippers pijnlijke voeten opleverde, zijn we met de daladala (een klein busje) naar mijn project gegaan om een handtekening te ontvangen voor de aanvraag van mijn permit (bewijs die je in je bezit moet hebben voor het doen van vrijwilligerswerk). Als je geen permit hebt en je bent op een project werkzaam kun je opgepakt worden of een fikse boete krijgen. Het was erg leuk om alvast een kijkje te nemen op het project. Het viel me op dat de school veel organiseert voor de kinderen. Er vinden veel naschoolse activiteiten plaats, zoals drumlessen, sportlessen etc. We hebben er een korte rondleiding gekregen. De school heeft echt veel kinderen, ±1400. Ik kijk er erg naar uit om te beginnen. Het is echt geweldig om de kinderen daar bezig te zien. De projectleidster vertelde dat de kinderen zo lang mogelijk op school blijven en daar van alles doen om maar niet naar huis te hoeven. Dat is in Nederland wel anders, daar willen kinderen het liefst vaak zo snel mogelijk naar huis. De kinderen zijn erg in je geïnteresseerd, hun handjes stoppen maar niet met zwaaien, erg aandoenlijk. Zoals aangegeven vandaag mijn eerste ervaring gehad met de daladala, maar ook met de pikipiki (een soort motor). Ik dacht dat Groningen goed was in het volstouwen van bussen, maar dat is niets in vergelijking met wat ze hier in een klein busje weten te stoppen! Zonder na te denken stappen mensen in het busje en wringen zich tussen de menigte. Persoonlijke ruimte is hier ver te zoeken, je zit namelijk bijna bij elkaar op schoot. Als je denkt dat er geen mensen meer bij passen, nou dan denk je verkeert. De deur blijft dan gewoon open staan, zodat er meer staplaatsen vrijkomen, voor zover je dit staplaatsen kunt noemen. Ook de pikipiki is nogal een ervaring. Je moet blij zijn als je bij iemand achterop zit die het rustig aan doet, want de meesten geven maar al te graag wat extra gas. Ook wordt vooraf het spiegeltje jouw kant op gedraaid, zodat ze tijdens de rit regelmatig naar je kunnen kijken. Ze weten wat ze doen, maar soms is het nogal beangstigend. Gaat het je toch echt te snel dan schreeuw je pole pole in zijn oor, wat langzamer betekent. Je hebt hier echt bizarre bestuurders, zo heb ik mensen nog nooit zien rijden. Sommige pikipiki bestuurders lijken eens doodswens te hebben, dus ik ben erg kritisch in bij wie ik achterop stap. Via onze coördinator zijn we aan betrouwbare pikipiki bestuurders gekomen, die we nu elke keer opbellen om ons naar de plek van bestemming te brengen. Veelal kost een rit op de pikipiki 2000 Tanzaniaanse shilling, wat ongeveer €1,00 is. Ik maak nog wel een keer filmpje tijdens een rit op de pikipiki, zodat jullie er een duidelijk beeld bij kunnen vormen.